Een ree, de mond nog vol met blaadjes, kijkt me haast verontwaardigd aan als ik na een kort klimmetje bij een open vlakte uitkom. Twee seconde aarzeling en dan neemt hij of zij toch de benen. Dit zijn de plekken waar je dieren en planten tegenkomt, daar waar het bos ‘geruimd’ is. Daar zie je het meest. Ook in Finland, waar ik een rondwandeling maak bij Öja, iets ten zuiden van Kokkola, aan de noordwest-kust.

…

…

Öja aan zee

Ik ben gestart in Öja, een klein dorpje aan zee. Die zee oogt weliswaar als een meer, omzoomd met groene bossen, maar dit is toch echt een inham van de Botnische golf die ver landinwaarts stroomt, tussen de eilanden en schiereilanden door. Een haventje, een fijn terras aan het water en een paar oude vissershuisjes bepalen het decor. Plus 11 joelende kinderen die zwemles krijgen in het openluchtzwembad van het dorp. Precies: in de zee dus.

…

…

Stil Finland

Zodra ik de zwemklas achter me laat, treedt de stilte in. Want hoewel Öja maar zo’n 12 km van Kokkkola vandaan ligt, ben je al snel van uit de relatieve drukte van de stad in de diepe rust van de Finse natuur. Mijn route volgt eventjes de waterkant en biedt mooi uitzicht over de zee-arm die hier zo ver naar binnen reikt. Dat is een gevolg van de landstijging die zich hier al sinds de ijstijd voordoet. Na het wegsmelten van de dikke ijslaag veert het land weer op. Nog steeds bijna een centimeter per jaar. Uit de zee komt dus steeds meer land omhoog en de zeearmen komen steeds verder landiwaarts te liggen. Of raken zelfs afgesloten.

…

…

Het geluid van stilte

Te snel naar mijn zin buigt het pad weg van de zee. Daar had ik nog wel wat langer willen rondkijken en – wandelen. Maar als ik na ruim 12 km terug wil komen bij mijn startpunt, moet ik toch de smalle paadjes nemen die het bos in leiden. Dat is ook geen straf, want hier hangt een diepgroene rust waar ik zo’n twee uur lang van kan genieten, zonder een mens tegen te komen, of het geluid van een auto te horen. Finland is dun bevolkt en hoe noordelijker je komt, hoe stiller het wordt. Het is bijna onwennig, maar ook heerlijk om alleen de vogels te horen, het geruis van de wind en af en toe wat gekraak van takken, wat verderop in het bos.

…

…

Dierenleven

Dat gekraak wordt hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door die eerder genoemde ree en zijn soortgenoten. Maar ook door een moeder-auerhaan met kroost die verschrikt wegschiet als ik te dichtbij kom (sorry, ik zag jullie niet!). Beren zijn hier dan weer niet, die wagen zich niet zo dicht bij de zee en de wat meer bewoonde wereld. Elanden komen hier ook voor, maar ik moet het vooralsnog hebben van het ‘kleine spul’: een eekhoorn, veel vogels en zo’n 2.000 mieren die gelijk met mij een loopplank over een sloot willen oversteken. En met wilde bijen die zich tegoed doen aan de nectar van de moerastijm, die in deze tijd uitbundig bloeit en het bos een witte onderlaag geeft.

…

…

Natte voeten

Na zo’n negen kilometer beland ik in een wat vochtiger deel van dit fraaie landschap, met vennetjes, moerassen en gelukkig ook plankieren. Die zijn op strategische plekken neergelegd om je door de natste stukken heen te helpen. En dat werkt! Tenminste, als je niet net als ik alsnog naast een plankier stapt en je onderdompelt in de wat onbestemde donkere prut. Ik ben sowieso al niet op mijn beste wandelschoenen vertrokken en de sneakers die ik nu heb laten het water heel gemakkelijk door. Dat wordt soppen, op een zwarte schoen. Moeder Natuur houdt kennelijk van schone schoenen, want even later valt er een ‘verfrissend’ buitje en kan ik op ont-blubberde sneakers, met natte sokken, verder. Net als in Nederland is ook hier de voorzomer wat wisselvalliger dan anders. Normaal gesproken is het in deze tijd van het jaar in Finland behoorlijk droger dan bij ons. Vandaag ook trouwens, want hier valt 1 buitje, terwijl het in Nederland vandaag vrijwel de hele dag regent, als ik het thuisfront mag geloven.

…

…

Terrasjes-weer!

Het buitje is alweer vertrokken als ik het eind/startpunt nader. Het zonnetje schijnt, de terrasstoelen zijn gedroogd en ik schuif aan voor een cola en een stuk chocoladetaart. Dat doe ik in Finse stijl, heel rustig en helemaal in mijn eentje. De inwoners van Öja zijn wellicht nog aan het werk, de toeristen hebben Öja nog niet bereikt. En dus ik heb het hele terras en het uitzicht op de kleine haven voor mezelf. Na een half uurtje maak ik me klaar om te vertrekken, op de fiets terug naar Kokkola. Helm op mijn kop, dat doen ze allemaal hier in Finland. En hoewel het voelt alsof ik er als een paas-ei uitzie, doe ik braaf mee. When in Finland, do as the Finnish do!

…

…

Verantwoording

Ik ben op eigen initiatief op reis in de omgeving van Kokkola, Finland. De bedoeling is om met input voor een paar artikelen terug te komen, bestemd voor Nordic Magazine en Toeractief.

©  Tekst en foto’s: Paul van Bodengraven, One Day Walks BV

…

Ook gek op Scandinavië?

Kijk dan eens in de rubriek Zweden van onze blog.