Vastlopen op een hek, we zijn het inmiddels wel gewend op Menorca. Ook in de barranco van Binigaus, die vanaf de rand van het plaatsje Es Migjorn Gran naar de kust loopt, is het raak. De nieuwe eigenaren van het landhuis Binigaus Nou willen geen pottenkijkers bij hun huis. Maar hoera: er is een alternatieve route om het huis aangelegd, compleet met bordjes. Slim van de eigenaar, want dit fraaie stukje Menorca is populair bij wandelaars. Vanwege de vele vogels die een schuilplaats zoeken in het weelderige groen in de kloof, de grote grot in de rotswanden, de doorgang naar het strand en de fraaie landhuizen Binigaus Vell (oud) en Binigaus Nou (nieuw).
…
Klaprozen langs een muur van gestapelde stenen
…
Tradities
Alles ademt traditie en sfeer uit in Es Miggjorn Gran. Het plaatsje wordt vaak ‘overgeslagen’ door toeristen die Menorca bezoeken. Simpelweg omdat het niet aan de doorgaande weg ligt. Niet dat er nu zoveel te zien is, maar voor fijnproevers is het een fijne plek om het kalme leven op de Balearen te ervaren. Witte huizen, stoffige straten en een rustig tempo, dat is wat je mag verwachten. Aan de rand van het dorp parkeren we de auto op de parkeerplaats aan de Avinguda David Russell. De straat is vernoemd naar de bekende Engelse gitarist die hier opgroeide. Zijn ouders waren beide kunstenaars en verfraaiden het dorp met meerdere schilderingen en mozaïeken.
…
Moet nog een beetje opgeknapt worden …
…
Van oud naar nieuw
We lopen de smalle asfaltweg in die afdaalt richting Binigaus Vell. Dat was ooit een boerderij, nu omgetoverd tot een hotel rural, met o.a. een prachtig zwembad. Direct daarna gaat het asfalt over in steenslag en stof en dalen we verder af naar Binigaus Nou, dat een kilometertje dichterbij de kust ligt. Uit de naam kan je afleiden dat dit later gebouwd is dan “Vell”, maar het ziet er inmiddels ouder uit. Toen we hier de eerste keer kwamen was het verlaten en vervallen. Nu is er een nieuwe eigenaar die bezig is het landhuis in oude luister te herstellen. En die de weg heeft afgesloten met een hek, maar wel zo vriendelijk is geweest een alternatieve route te bieden. Dankbaar volgen we die, om daarna in de groene rust terecht te komen.
…
Wilde orchideeën
…
Alles voor de foto
We volgen een karrenspoor verder de vallei in, die zich als een groene oase voor ons uitstrekt. Vogels, vlinders en vooral heel veel bloemen. En totaal geen geluid van menselijke activiteit. Geen lawaai van auto’s, mensen of zelfs maar een tractor. Alleen maar natuur en het zachte ruisen van de zee in de verte. We vergapen ons aan de vlinders en planten, die er fris bij staan in het voorjaar. Voor een veldje met orchideeën ga ik op de knieën voor de beste foto’s. Helaas midden in een nest met rode bosmieren, zo blijkt al snel. Het kriebelt, dus snel wat foto’s maken, om dan te ontdekken dat deze venijnige beestjes een enorm irriterende jeuk veroorzaken.
…
De zee!
…
Blauwe verkoeling
Jeukend en krabbend vervolgen we de weg die al snel uitkomt op de Cami de Cavalls, het kustpad dat het hele eiland omcirkelt. Het smalle strand waaiert naar rechts breder uit en is in gebruik bij een paar strandgangers die in natura van de zon genieten. Het zeewater dat aanlokkelijk blauw ligt te zijn, lijkt mij een goede remedie voor mierenjeuk en al snel plons ik het water in. Dat is nog koud zo vroeg in het jaar, maar dat werkt prima op een geïrriteerde huid. Lekker dus!
…
De monding van de kloof
..
De Binigaus kloof in
Na dit intermezzo zijn we klaar voor de barranco. Aanvankelijk begint die als een weids uitgewaaierde vallei, maar al snel versmalt deze zich en volgen we een smal pad tussen hoog opschietende struiken. Een paradijs voor vogels en vogelaars; we treffen drie koppels met verrekijkers, die speurend rondstappen, op zoek naar zeldzame exemplaren. Wij stappen door en maken een klim om een kijkje te nemen bij de kleine opening van de grot Sa Polida. Een zaklamp hebben we niet bij ons en zonder een lichtbundel is er niet zo gek veel te zien. Volgende keer beter.
…
Cova des Coloms
…
Grot als een kathedraal
Meer geluk hebben we bij de Cova des Coloms, de grote grot in de rotswand even verderop. Met een toegang van 15 meter breed valt er genoeg licht naar binnen om rond te kunnen kijken. De grot is maar liefst 24 meter hoog en zo’n 100 meter diep. In de prehistorie was het een plaats waar overledenen werden begraven. De grot heeft wel iets weg van een kerk, met een midden- en zijschip. In de Tweede Wereldoorlog schijnen hier meer dan tweehonderd mensen zich langere tijd te hebben schuilgehouden voor de Duitse bezetters. Een aantal inscripties in de wanden bij de entree dateren uit die tijd. Het is een imposant en enigszins duister geheel en we moeten even wennen aan het licht als we naar buiten stappen.
…
Klim naar de bewoonde wereld
Vanaf de grot volgen we een smal pad dat steil omhoog gaat, de barranco uit. Het brengt ons – met zweet op de rug – terug op de steenslagweg, vlakbij Binigaus Vell. Dat zwembad ziet er aanlokkelijk uit, maar is vast alleen bestemd voor hun eigen gasten. Doorstappen naar de rand van Es Migjorn Gran dan maar. De auto oppikken en op zoek naar een plekje aan de kust. Zon, zee en zand zijn nooit ver weg op Menorca, dus dat komt wel goed!
…
Praktisch
Dit is wandeling 8 uit de Wandelen op Menorca, een gids met 15 rondwandelingen op dit Spaanse eiland. Kijk op onze website voor meer informatie over de wandelgids. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere wandeling uit de gids. De gids direct bestellen kan natuurlijk ook. Ga daarvoor naar onze webshop.
Geef een reactie