Al-kudia is de Moorse naam voor ‘Stad op de heuvels’. De Moren zijn verdwenen, de heuvels zijn er nog altijd. Alcudia is de plaats waar je de meeste overblijfselen vindt uit de Romeinse tijd op Mallorca. Toen heette de stad Pollentia en was het de hoofdstad van het eiland. Anno nu is er nog genoeg te zien uit die tijd, zoals de Romeinse brug. Wij maken na een bezoekje aan de stad een rondwandeling over het schiereiland dat zich voor de stad uitstrekt in de zee: groene ruimte en rust, aan drie kanten omzoomd met blauwe verkoeling.
Ses tres Creus
Het dorp waar we onze route starten heet Bonaire, een verrassend vertrouwde naam voor ons Nederlanders tussen al het Spaans. Het dorp beschikt over een kleine jachthaven, een strandje en wat restaurants met zeezicht. Aanlokkelijk, maar eerst willen we op pad. Bij restaurant Victoria, tegenover het klooster Ermita de la Victoria, parkeren we de auto en lopen omhoog, richting Talaia d’Alcudia. Iets naar links zien we op een uitzichtpunt drie kruizen staan. Vanaf hier heb je fantastisch uitzicht op de baai van Pollença. Twee van de kruizen zijn van hout en redelijk nieuw. Waarom ze hier staan wordt niet duidelijk, waarschijnlijk is het een devotieplek van het klooster. Voelt toch een beetje alsof we op een begraafplaats staan….
Hoog boven Alcudia
We volgen de steenslagweg omhoog. Al snel zien we een pad dat links naar een uitzichtpunt loopt, maar we weten dat we verderop nog hoger komen. Deze slaan we dus maar even over, maar we genieten wel op de met groen omzoomde heuveltop, die uitzicht biedt over de Cap des Pinar, de uiterste punt van het schiereiland. Dat is militair terrein en voor de gewone man of vrouw niet toegankelijk.
Geit 2.0
Wel toegankelijk voor de inheemse geitensoort die hier is geherintroduceerd. Ooit leefde op Mallorca de Myotragus balearicus, een kleine geitensoort die uitsluitend hier voor kwam. Door de jacht is het beestje uitgestorven. Een waardige opvolger heeft hij gekregen in de glanzend bruine Capra hircus balerarctica, die speciaal is gefokt om zijn verre voorouder te eren. De soort mengt zich wel met andere geiten, maar met de jacht wordt geprobeerd het ras zuiver te houden. In sommige natuurgebieden en bij kloosters heeft de soort een beschermde status. Verlegen zijn ze niet; al snel poseert een fraai exemplaar geduldig voor ons op een muurtje, alvorens weer in het struikgewas te duiken.
Talaia d’Acludia
Het is een forse klim en het zweet staat op mijn rug als we na een uur de top van de Talaia d’Alcudia, een van de bergtoppen (446 m) op het schiereiland bereiken. Mooi en bezaaid met stenen, niet echt een plek voor een langdurige pauze. Die vinden we even verderop, als we het
zigzagpad vanaf de bergtop weer een stukje naar beneden volgen en dan afslaan richting Coll Baix. Dan is het toch echt hoog tijd voor een langdurige pauze, koud en dorstlessend water en genieten van het enorm weidse uitzicht,
Even een omslagfoto schieten…
Het pad daalt en stijgt, zonder dat we echt erg hebben in de steile hellingen die hier niet ver van het pad naar beneden gaan. Dat verandert vanzelf als we boven een fraaie baai uitkomen, met beneden een aanlokkelijk leeg strand. Geen pad om langs af te dalen, dus het blijft bij genieten met je ogen. Dat moet worden vastgelegd op de foto… Stapje voor stapje loop ik naar de gapende afgrond voor mij om dé beste foto te maken. Nog een stap en nog een en als ik het durf nog een… Uit je comfortzone stappen (hoogtevrees!) levert soms wat moois op. Later blijkt dat ik juist hier de foto heb gemaakt die we het meest geschikt vinden voor de omslag van onze gids!
In de afdaling naar Alcudia
Al snel gaat het pad verderop dalen, soms behoorlijk steil. We komen uit bij een refugio, een pleisterplaats waar wandelaars beschutting kunnen zoeken tegen zon, wind en regen als dat nodig is. Niet veel meer dan een stenen schuilhut, maar ongetwijfeld erg fijn als dat nodig is. Wij hebben vandaag 24 graden op de teller en een zacht briesje, dus kunnen we verder. Een bordje wijst ons rechtsaf, richting Alcudia. Dat is dan nog wel 3,5 uur lopen, als je dat zou willen. Wij zijn tevreden als we gewoon restaurant Victoria weer halen.
Door de beekbedding
We komen al vrij snel in een droge beekbedding terecht en volgen de rode pijlen en verfstippen die ons verder landinwaarts sturen. Het landschap om ons heen wordt wat ruiger, met grijze steenhompen die boven de groene struiken en grassen uit toornen. Het lijkt even alsof we door een kloof lopen, maar komen dan uit op een splitsing van paden waar een bordje ons de weg wijst, terug richting de Ermita. Met wat klimmen en dalen om kleinere kloven te passeren bereiken we na ruim 5 uur wandelen de parkeerplaats weer. Terwijl er maar 10,6 km op de teller staat. Maar goed, dat komt er van als je in dit bergachtige landschap op pad gaat: weinig snelheid en heel veel moois om van te genieten!
Praktisch
Dit is wandeling 11 uit Wandelen op Mallorca, een gids met 21 dagwandelingen op dit Spaanse eiland. Kijk op www.wandelenopmallorca.nl voor meer informatie. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere wandeling uit de gids. Wil je de gids direct bestellen? Ga dan naar onze webshop.
Geef een reactie