Ruim 400 km zijn we onderweg geweest door Nordrhein-Westfalen, vanaf de grens bij Nijmegen naar Bad Godesberg (Bonn). Nu we die mijlpaal gehaald hebben, beginnen we aan het tweede deel in Duitsland. Vanaf hier volgen we de loop van de Rijn en stappen we een nieuw Bundesland’ binnen: Rheinland-Pfalz. In eerste instantie trekken we richting Koblenz en daarna door naar Mainz. 350 km om te genieten van het fraaie, glooiende landschap langs de rivier en van al het goede dat Duitsland te bieden heeft. Koblenz wir kommen!
Vanuit de stad de natuur in
Bad Godesberg is een stadsdeel van Bonn, maar heeft zo zijn eigen charme. Vanaf het treinstation lopen we door een uitgestrekt park naar een paleisachtig gebouw. Het is La Redoute, een feestlocatie die eind 18de eeuw werd gebouwd voor bals van het hof van aartshertog Maximiliaan Franciscus van Oostenrijk. Beethoven speelde hier voor Joseph Haydn en andere groten der aarde kwamen hier om de Duitse Aartshertog te ontmoeten. Toepasselijk genoeg is het nu een locatie voor evenementen.
Glooiende velden
Buiten de stad begint een uitgestrekt gebied waar bossen en landbouwgebied elkaar afwisselen. De graanvelden zijn geel gekleurd, sommige al gemaaid, op andere akkers moet de oogst nog van het land worden gehaald. Ze telen hier ook aalbessen, heel veel aalbessen.
De bossen zijn stil, diepgroen en in deze tijd van het jaar op sommige plekken hermetisch gesloten voor het oog, omdat alles vol in blad zit. Dat maakt dat je zelden ver door het bos heen kunt kijken. De wetenschap dat ergens daarachter de Rijn zich verschuilt, maakt ons wat ongeduldig: kom op met die rivier!
Zicht op de rivier
Pas na 12 km zien we vanaf de top van de Rodderberg (een uitgedoofde vulkaan die zo’n 250.000 jaar geleden voor het laatst uitbarstte) de rivier liggen. Onze ‘vulkaan’ is maar 196 meter hoog, aan de overkant lijken de bergen hoger te zijn. Het geeft in ieder geval reliëf aan het Rijndal, de rivier loopt tussen de heuvels en bergen door. De Rodderberg is nu een natuurreservaat, met een mooie open bloemenweide op de top. Het trekt aardig wat volk; mensen die hier komen wandelen, fietsen, om pruimen te kopen (vers van het land) of net als wij te gluren naar het water van de grote rivier.
Rheinland-Pfalz
En zo zijn we dan toch haast ongemerkt een nieuw ‘land’ binnengelopen. Binnen de ‘Verenigde Staten van Duitsland’ hebben de Bundlanden een aanzienlijke autonomie. De regio’s hebben een eigen bestuur en president. Daar merk je op de Rheinhöhenweg (onderdeel van E8) weinig van. Alleen een bord herinnert ons eraan dat we aan een ander stukje Duitsland beginnen. Vol verwachting stappen we na 15 km Rolandseck binnen, eindpunt van de eerste etappe van dit deel van de E8.
Doorzetten
Soms is wandelen ook een kwestie van doorzetten. Met de dag van gisteren nog in de benen, klimmen we vanuit Rolandseck weer omhoog en duiken de bossen weer in. Prachtig groen, maar – eerlijk is eerlijk – soms ook een beetje saai. Rechte steenslagwegen en heel veel groen. Mooi, rustig en eenvormig. We zijn blij als we even voorbij Oberwinter de Rijn weer zien. De rivier loopt als een blauw lint tussen al dat groen door en zorgt voor de broodnodige afwisseling in het landschap.
Religie in het bos
Die afwisseling vinden we ook even buiten Remagen, waar een groot beeld van de heilige Sint Fransiscus neerkijkt op een mooi kerk, met neo-gotische torens. Het is de Sint Apollinariskerk, die van heinde en verre te zien is vanwege zijn opvallend hoge torens. Al in de 12e eeuw richtten Benedictijnen hier een proosdij op (een soort hulppost van het klooster uit Siegburg). In de 14e eeuw kwamen de relieken van de heilige Apollinaris hierheen, wat een stoet aan bedevaartgangers op gang bracht. De huidige kerk is niet zo oud. De oude werd gesloopt en in 1839 verrees het huidige gebouw, dat ook in de Tweede Wereldoorlog grotendeels gespaard werd.
Vakwerk
Na te hebben rondgekeken bij de kerk blijven we even op aards niveau en hoeven geen hellingen te beklimmen. Het dorpje Bad Bodendorf is een grote verrassing, met een grote hoeveelheid fraai gerestaureerde vakwerkhuizen. Gedecoreerd met de voor Duitsland zo gebruikelijke bloemenzee is het dorp een plaatje, helaas zonder lokale horecavoorzieningen die geopend zijn, maar dat doet niets af aan de schoonheid van het dorpje. Dit is het omrijden waard, als je in de buurt bent!
Langs de Ahr naar Sinzig
Het laatste stuk van deze etappe voert door open land. Met een brandend zonnetje in de nek loopt de temperatuur op tot zo’n 28 graden. Het lijkt me een uitstekend idee om de verhitte voeten te koelen in het heldere water van het riviertje de Ahr dat even voorbij Sinzig in de Rijn uitmondt. Helaas heeft een hele horde mensen dat bedacht en qua corona lijkt het me niet verstandig mij bij hen te voegen. En dus stappen we door tot we het stadje Sinzig bereiken. Een laatste klim brengt ons langs de grote kerk in het centrum, van waar het nog maar 350 m naar het treinstation is.
Klimmen, klimmen, klimmen
Voor de meest uitdagende etappe hebben we de warmste dag ‘uitgekozen’. Een goede reden om ons gelukkig te prijzen met de schaduw van het bos, ware het niet dat het sowieso zwaar bewolkt is vandaag en vochtig benauwd. Een paar fikse klimmetjes in het parcours; alle ingrediënten voor een dagje zweten zijn aanwezig. Gewapend met drie liter vocht gaan we op stap en besluiten het rustig aan te doen. Dat lukt goed, zeker op de riante houten banken die we her en der treffen.
Water en wijn
Hoogtepunt is en blijft voor ons de Rijn. Gelukkig zijn er op dit deel van het pad volop uitzichtpunten. Zo kijken we vanaf een houten schommel-ligstoel naar Een fraai kasteel met wijngaarden aan de overkant van de rivier: Schloss Arenfels. We maken een mentale notitie dat we daar binnenkort eens langs gaan om een rijnwijntje te proeven. De hellingen waarop de druiven groeien zijn dan wel niet zo indrukwekkend als de steile terrassen langs de nabijgelegen Moezel, maar de wijn is vast ook lekker.
Acht uur onderweg
We maken een steile klim van ruim 25 minuten omhoog (de derde al!) naar de burcht Rheineck. Die blijkt afgesloten te zijn en zelfs door het hek kun je alleen een glimp van de toren zien. Gelukkig is de klim niet helemaal voor niks, de route gaat hier weer verder. Zo’n 45 minuten volgen we een smal pad dat hoog langs de hellingen boven de Rijn gaat. Een tegenligger moet je hier niet treffen, dat wordt wat ongemakkelijk. De combinatie van de droge, stoffige en steenachtige ondergrond, de hoge temperatuur en het smalle pad doen denken aan Griekenland. Alleen hebben ze daar geen brede rivier met schepen, maar toch. Diverse malen stoppen we om te genieten van het uitzicht over het water. Opschieten doen we zo niet, maar ach, het is vakantie. Wat maakt het uit dat we 8 uur doen over bijna 26 km? De temperatuur is nog hoog, de terrassen zijn nog open. Op zoek naar wat te eten!
E8 Praktisch
Na het Grote Rivierenpad in Nederland (van Hoek van Holland naar Kleve, 250 km) zijn we begonnen aan het Duitse deel van de E8. Dat beslaat alleen al in Duitsland zo’n 1.500 km. Het eerste deel loopt van Nijmegen naar Bad Godesberg (Bonn). We zijn nu bezig met het tweede deel dat door loopt naar Obernburg. Ter voorbereiding gebruiken we de routebeschrijving van Fernwege.de die je (tegen betaling) als PDF kunt downloaden. Onderweg gebruiken we ook de GPS-tracks die je kunt maken via de website longdistancepaths.eu.
Na Duitsland gaat de route verder via Oostenrijk, Slowakije en Polen. Tot en met Polen ben je ruim 4.500 km onderweg. Er wordt nog gewerkt aan de rest van de route die dan via Oekraïne, Bulgarije en Roemenië naar Turkije moet doorlopen. Hoe ver we gaan komen, zien we wel. Voorlopig zijn we afhankelijk van vakanties om verder te wandelen.
Meer lezen over wandelen op de 8?
Impressies van onze eerdere wandeldagen op het Duitse deel van de E8 vind je hier.
Geef een reactie